Dit jaar is het precies tien jaar geleden dat ik mijn eerste en misschien wel allergrootste les over verandering heb geleerd.
Na een korte carrière als wetenschapper, was ik toe aan iets anders. Ik wou met mensen werken in plaats van met proefbuisjes en zo kwam ik terecht bij een multinational als HR manager. Ik kreeg een klein departement toegewezen, maar wat beloofde een gemakkelijke leerschool te worden, kreeg al snel een andere wending toen mijn HR directeur de volgende aankondiging deed:
- “Debbie, jouw departement wordt overgeplaatst naar Genève. Alle 65 jobs zullen naar daar verhuizen en de mensen krijgen de keuze of ze meegaan of niet.”
- “Ah…”
Hij zag de vragende blik op mijn gezicht.
- “We verwachten van je dat je de mensen begeleidt in deze transitie. Jij bent het eerste aanspreekpunt voor al hun vragen. Zowel voor de mensen die mee willen naar Genève als degenen die niet mee willen. Die laatste moet je dan begeleiden naar een nieuwe job binnen de organisatie in Brussel.”
- “OK”, zei ik. Op papier klonk dat alleszins als een haalbare kaart.
Een maand later was de vice president van het departement in het land. Hij kwam de officiële aankondiging doen. De medewerkers wisten immers nog van niks. Iedereen werd verzameld in een grote aula en er was wat zenuwachtig heen- en weergeschuifel. Wat zou hij komen aankondigen?
Een nieuwe strategie?
Een nieuw product?
Een promotie?
Het was duidelijk dat niemand wist waar het over zou gaan. Ik zat helemaal achteraan in de zaal, niet goed wetende wat te verwachten.
De vice president liet op zich wachten. Zijn vliegtuig had vertraging. Het geroezemoes zwol aan, hier en daar klonk wat zenuwachtig gegiechel.
En ineens was hij daar! Hij kwam binnengestormd, verontschuldigend zwaaiend met zijn armen. Hij begon aan zijn presentatie. Hij legde uit hoe de business had gepresteerd in het afgelopen kwartaal. Mensen keken elkaar verbaasd aan. Dit kon toch niet de reden zijn waarvoor hij helemaal uit Genève was overgevlogen?
Dan veranderde de toon van de presentatie. De focus kwam te liggen op hoeveel beter ze nog zouden moeten gaan presteren om de concurrentie voor te blijven. En hoeveel efficiënter het zou zijn om alle diensten te centraliseren in Genève.
Ineens begon het te dagen. Mensen stootten elkaar aan. Dit zou toch niet betekenen dat…?
Op zijn laatste slide toonde de vice president het masterplan: alle jobs uit de regio zouden verhuizen naar Genève en de activiteiten in Brussel zouden volledig worden afgebouwd. Dit was fantastisch nieuws, zei hij, want op die manier zou er efficiënter worden samengewerkt en konden er betere bedrijfsresultaten worden geboekt. Overigens, ging er geen enkele job verloren, iedereen was welkom om mee te gaan.
Dan keek hij gehaast op zijn horloge. Hij moest er weer vandoor, anders zou hij zijn terugvlucht missen. Maar geen nood, de nieuwe HR manager, Debbie, achteraan in de zaal, zou al hun vragen beantwoorden.
Nog voor iemand een vinger had kunnen opsteken om toch een vraag te stellen, had de man de zaal verlaten. De mensen keken hem met verbaasde, vragende blik na. Het was alsof de betekenis van wat er net gezegd was, in vertraging duidelijk werd.
Ik voelde de nek van de zaal draaien. Het gewicht van hun verwachtingen, hun onrust, hun angst, hun frustraties was voelbaar.
En terwijl de vice president zich op dat moment waarschijnlijk druk maakte in het halen van zijn terugvlucht, werd mijn eerste en misschien wel grootste les in verandering duidelijk:
Leiders horen aanwezig te zijn in de emoties van verandering.
Aanwezig zijn in de emoties betekent nog niet eens antwoorden geven op hun vragen. Het gaat over beschikbaar zijn voor mensen, hun verhaal te horen, hun vragen te capteren, hun emoties te zien. Het is nu eenmaal niet evident als je al tien jaar vol trots je job doet om dan te horen dat je moet emigreren óf iets helemaal anders moet gaan doen.
Echte leiders staan open voor die emoties, kunnen er zich staande in houden, zonder in oplossingen te schieten of de taak te delegeren naar iemand anders.
Aanwezig zijn in de emoties zorgt ervoor dat mensen zich gehoord voelen. En wanneer mensen zich gehoord voelen, vermindert de weerstand tegen de verandering.
Wil jij leren hoe je je staande houdt in de stortvloed van emoties die horen bij verandering? Stuur me dan even een mailtje en we plannen een virtuele koffie in! coaching@debbiebaute.com