Het lijkt wel alsof mijn familie pas in beweging komt, als ze weet WAAROM iets nodig is. Ik zie dat bij mijn kinderen ook: Waarom moeten we dat doen? Waarom ik? Waarom nu?
Met een simpele “daarom” kan ik ze niet wandelen sturen.
Hoe vervelend ik het soms ook vind, toch is het heel herkenbaar.
De drang om te achterhalen hoe de wereld in elkaar zit, heb ik zelf ook al heel lang. Mijn innerlijke Onderzoeker heeft al van jongs af aan alles nauwgezet in de gaten gehouden. Ik werd in mijn jeugd al vroeg “de professor” genoemd. Omdat ik naast mijn nieuwsgierige aard ook nog eens de onhebbelijke gewoonte had om iedereen te verbeteren… Juist is juist, vond (en vind) ik.
Ik observeerde continu mijn leven vanuit het standpunt van een derde persoon. Dit heeft me lang verhinderd mijn leven te leven. Ik be-leefde mijn emoties niet. Bij anderen kon ik ze vaststellen en analyseren. Maar bij mijn emoties lukte dat niet. Ik voelde ze gewoonweg niet.
Toen mijn vader onverwacht overleed drie weken nadat mijn zoon geboren was dacht ik: nu gaat het gebeuren. Ik ga verdriet voelen!
Maar er kwam niks.
Als ik al iets voelde, was dat een schuldgevoel omdat ik niets voelde.
Achteraf gezien maakte ik de vergissing om mijn (verhoopte) emotionele uitdaging aan te gaan via mijn ratio. Ik ging op onderzoek uit. Las boeken over rouw, ging op zoek naar tips. Wou erover praten en mijn gevoelens “analyseren”. Af en toe kreeg ik goedbedoelde tips als: “kijk eens een emotionele film, dan zal het wel loskomen” of “je moet in je lichaam zakken”. Dit hielp mij echter niet, want ik had geen idee waar ze het over hadden.
Pas wanneer ik -jaren later- de link snapte tussen emoties en sensaties in mijn lichaam kwam er een doorbraak. Ook dit wou ik uiteraard eerst rationeel snappen. Maar geleidelijk aan leerde ik ook voelen. Beetje bij beetje. Lichaamswerk, yoga en ademtechnieken waren daarin leidend. En geduld, veel geduld. Want je emoties ontdekken is net zoals een nieuwe taal leren. In het begin gaat dat aarzelend en stotterend, maar na verloop van tijd begrijp je steeds beter de verschillende nuances.
Wanneer een Onderzoeker zich beperkt tot enkel het rationele, mist hij ontzettend veel schakeringen van het leven. Ik ben hem enorm dankbaar, want hij was de sterkhouder van het begin van mijn carrière. Zijn kwaliteiten als afstand kunnen nemen, overzicht houden, analyseren en me niet laten meesleuren door de waan van de dag, waren ontzettend nuttig. Maar ik heb ook gemerkt dat daarin doorschieten het leven enorm verarmt. Door een goede balans tussen ratio en emoties, kan ik mijn leven nu be-leven. Van binnenuit. En dus niet langer enkel van op afstand.
